Yine güneşli bir pazar günü. Evde canım çok sıkıldı, daha yeni yıkamadan çıkmasına rağmen, arabama bir su tutayım, dedim. 8 yaşındaki dünyalar tatlısı yeğenimi aldım kucağıma, üzerimde şort, cebimde anahtar indim aşağıya. Her şey gayet iyi gidiyordu. Yeğenimle çok güzel eğleniyorduk. Ta ki, o anı görene kadar... Aman Allah`ım! Yeğenim almış eline büyükçe bir taş, arabanın ön kaputuna birşeyler yazıyor. Beynimden vurulmuşa döndüm, Porsche`umdan gelen gacur gucur sesleri duyunca. Koştum, yeğenime bir tokat attım acımasızca; elinden düşen taşı aldım, başladım o narin parmaklarına vurmaya. Parmak uçlarından kanlar fışkırıyor, acıdan çığlıklar atıyordu. Su akan hortumu attım bir kenara, yeğenimi ön koltuğa yerleştirip, bastım gaza... 10 dk. sonra hastanedeydik. Elindeki sayısız kırık yüzünden tüm parmakları alındı. Çaresiz bir bakışla gözlerime bakan yeğenim: "Dayı, parmaklarım ne zaman çıkacak?" dedi. Çok mahzun bir ses tonuyla sorulan bu soru karşısında yıkılıp kalmıştım. Koştum, koştum, koştum... Arabanın camlarına kafamı vurdum da vurdum. Üzgünlük içinde arabanın kaputunun önüne oturdum. İşte o zaman yeğenimin yazmaya çalıştığını gördüm: "SENİ SEVİYORUM DAYICIĞIM!"
Öfke ve sevgide sınır yoktur.
Her zaman mutlu olmak için ikinciyi seçiniz.
Nesneler kullanılmak içindir.
İnsanlarsa, SEVİLMEK İÇİN...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder