Yine attım kendimi karanlık bir odaya... Zihnime çivilendi bu sabahki göz kırpışı. Bir sandalye çektim pencerenin önüne, yorgun bedenimin tüm ağırlığını verdim sandalyeye. Taktım kulaklığı, romantik bir müzik açtım. Odaya giren serin rüzgar yüzümü okşarken, ben onu düşünüyorum. Ne güzel göz kırptı be! Eridim valla! Utancımdan rüzgar misali sınıfa koşmuştum. Arkamdan güldü, duydum. Bütün gün ders dinleyemedim.
Acaba ben aşık mı oldum? Bilmiyorum. Ama böylesine tatlı bir duyguyu ilk defa yaşıyorum.
Son bir haftadır ders çalışamıyorum. Vakt-i zamanında değerli bir arkadaşım bana söylemişti: "Senin performansını düşürmenin tek yolu, senin birine aşık olmandır."
Okul birincisiydim ama son bir haftam, ders bâbında çok kötü geçiyor. Yoksa arkadaşımın dediği mi gerçek mi oluyor? Yok canııım... Ben nasıl aşık olayım ki? Ben odunun tekiyim.
Bu arada ufaktan yağmur başladı. Pencere kenarından terpip yüzümü ıslatan yağmur, gözyaşlarımla birleşip, çenemden halıya düşüyor. Allah`ım bu ben olamam! Ben daha önce hiç ağlamadım ki! Ne oluyor bana böyle?
Aklım ve duygularım, şiddetli bir şekilde çatışıyor. Beynim ile kalbimin arası, tam bir savaş alanı...
Kim galip gelecek, bilmiyorum. Tek bildiğim derin bir evrim geçiriyorum.
Hadi hayırlısı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder